شکسته های دلت را به بازار خدا ببر ، خدا خود بهای شکسته دلان است .

امشب به رسم عاشقی یادی ز یاران می کنم / در غربتی تاریک و سرد از غم حکایت می کنم / امشب وجودم خسته است از سردی دلهای سرد .

یک شبی مجنون نمازش را شکست / بی وضو در کوچه ی لیلا نشست / گفت : یارب از چه خوارم کرده ای ؟ / بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟ / مرد این بازیچه دیگر نیستم / این تو و لیلای تو ، من نیستم / گفت ای دیوانه ، لیلایت منم / در رگت پنهان و پیدایت منم / سال ها با جور لیلایت ساختی / من کنارت بودم و نشناختی .

باید آهسته نوشت ، با دل خسته نوشت ، با لب بسته نوشت ، گرم و پر رنگ نوشت ، روی هر سنگ نوشت ، تا بخوانند همه که اگر عشق نباشد دل نیست !

شاخه با ریشه ی خود حس غریبی دارد / باغ امسال چه پاییز عجیبی دارد / غنچه شوقی به شکوفا شدنش نیست دگر / با خبر گشته که دنیا چه فریبی دارد / خاک کم آب شده مثل کویر تشنه / شاید از جای دگر مزرعه شیبی دارد / سیب هر سال در این فصل شکوفا می شد / باغبان کرده فراموش که سیبی دارد .

گل نیست چنین سرکش و رعنا که توئی / مه نیست بدین گونه فریبا که توئی

غم بر سر غم ریخته آنجا که منم / دل بر سر دل ریخته آنجا که توئی . . .

از غمت اشک نریزم تو بگو پس چه کنم / آتش قلب خود را با چه خاموش کنم

مطمئن باش که مهرت نرود از دل من / مگر آن روز که در خاک شود منزل من . . .

نوشتم حرف دل را تا بخوانی / که چون دوری ز من دردم بدانی

در این دنیا ندارم غیر تو کَس / بمیرم گر مرا از خود برانی . . .

شبها ز غم دوری تو خواب ندارم / رحمی به دلم کن که دگر تاب ندارد / از بس که ز غم دوری تو گریه نمودم / چشمم به زبان آمد و گفت اشک ندارم .

درون کلبه ی تاریک و تارم / تویی تنها چراغ روزگارم / کبوترهای شعرم تیر خوردند / نمیبینی که عمری بی قرارم

من آن گلبرگ مغرورم نمیمیرم ز بی آبی /  ولی بی دوست میمیرم در این مرداب تنهایی .